داچیا لوگان خانوادهای از خودروهایی است که بهطور مشترک توسط شرکت فرانسوی رنو و زیرمجموعه رومانیایی آن داچیا از اواسط سال ۲۰۰۴ تولید و به بازار عرضه شده و جانشین داچیا ۱۳۱۰ و داچیا سولنزا شدهاست. این خودرو به شکلهای سدان، استیشن واگن و وانت تولید شدهاست. لوگان تاکنون در کارخانه خودروسازی داچیا در میوه، رومانی و در کارخانههای رنو (یا شرکای آن) در مراکش، برزیل، آرژانتین، ایران، ترکیه، روسیه، وکلمبیا، و هند تولید شدهاست. مدل وانت آن در کارخانه نیسان در آفریقای جنوبی نیز تولید شدهاست.
این خودرو همچنین با نامهای رنو لوگان، نیسان آپریو، ماهیندرا وریتو، رنو تندر ۹۰، لادا لارگوس (MCV)، نیسان NP200 (وانت)، رنو سیمبل و رنو تالیانت نیز به بازار عرضه شدهاست.
تخمین زده میشود که از زمان عرضه، داچیا لوگان به فروش بیش از ۴ میلیون دستگاه در سراسر جهان رسیدهاست.[۱]
اولین نسل لوگان در تکنوسنتر رنو در نزدیکی پاریس طراحی شد که حاصل چهار سال توسعه پروژه X90 بود که توسط رنو در سال ۱۹۹۹ و پس از خرید داچیا در همان سال اعلام شد.[۱۱]
لوئیس شوایتزر در جریان سفر رئیسجمهور وقت فرانسه ژاک شیراک به روسیه خاطرنشان کرد که در نمایندگیهای مشترک لادا و رنو، لاداهای ۶۰۰۰ یورویی بسیار خوب میفروشند؛ در حالی که برای رنوهای ۱۲۰۰۰ یورویی خریداری پیدا نمیشود. با دیدن آن خودروهای قدیمی، غیرقابل قبول دیدم که پیشرفت فنی مانع از ساخت خودرویی خوب با قیمت ۶۰۰۰ یورو شود. (او بعداً این هدف را به ۵۰۰۰ یورو تغییر داد). «من همچنین لیستی از ویژگیهای اصلی محصول را در سه کلمه - مدرن، قابل اعتماد و مقرون به صرفه - تهیه کردم و اضافه کردم که همه چیز قابل دستیابی است.» ارزانترین نسخه این خودرو ۵۹۰۰ یورو است و بسته به تجهیزات و حقوق گمرکی قیمت آن به ۱۱۲۰۰ یورو میرسد. (مدل پایه اروپای غربی، جایی که نشان داچیا دارد اما عموماً در نمایندگیهای رنو فروخته میشود، تا حدودی گرانتر است).
لوگان از ابتدا به عنوان یک خودروی مقرون به صرفه طراحی شد و دارای ویژگیهای ساده شده زیادی برای کاهش هزینهها است. این خودرو جایگزین بسیاری از خودروهای قدیمی در حال تولید، از جمله سری داچیا ۱۳۱۰ رومانیایی از خودروهای مبتنی بر رنو ۱۲ شدهاست.
لوگان رسماً در ژوئن ۲۰۰۴ عرضه شد[۱۲] و بازاریابی آن نیز در سپتامبر ۲۰۰۴ آغاز شد.[۱۳] رنو در ابتدا برنامهای برای فروش لوگان در اروپای غربی نداشت، اما در ژوئن ۲۰۰۵، شروع به واردات نسخه گرانتر این خودرو با قیمتی در حدود ۷۵۰۰ یورو کرد.[۱۴]
در ۱ ژوئیه ۲۰۰۸ و تقریباً چهار سال پس از عرضه اولین لوگان، نسخه فیسلیفت آن به نام داچیا نیو لوگان معرفی شد.[۱۵] مدل جدید دارای طراحی مدرن تر و فضای داخلی جذاب تر و راحت تر است.[۱۶] در اکتبر همان سال، فیسلیفت مدل استیشن واگن هم معرفی شد.[۱۷]
لوگان بر پایه پلتفرم داچیا B0 ساخته شدهاست که از آن در سایر مدلهای رنو و نیسان نیز استفاده شدهاست.[۱۸] این خودرو ۵۰ درصد قطعات کمتری نسبت به خودروهای پیشرفته رنو دارد و تعداد محدودی دستگاه الکترونیکی دارد. این امر باعث میشود خودرو ارزانتر تولید شود و تعمیر آن آسانتر و ارزانتر باشد.
برخی از قطعات نیز بسیار سادهتر از قطعات رقبا هستند. به عنوان مثال، آینه بغلهای آن قرینه هستند و میتوانند در جای یکدیگر قرار گیرند، جلوپنجره صافتر از حد معمول است و داشبورد از جنس پلاستیک خشک است.
توسعه دهندگان چندین تفاوت بین شرایط جاده و آب و هوا در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه را در نظر گرفتهاند. سیستم تعلیق لوگان نرم و قوی است و شاسی آن بهطور قابل توجهی بالاتر از سایر خودروهای جمع و جور قرار میگیرد تا به آن کمک کند تا در جادههای خاکی و چالهها در جادههای آسفالتی که به خوبی نگهداری نشدهاند، به مشکل برنخورد. موتور آن نیز برای مدیریت سوخت با کیفیت پایینتر آماده شدهاست، در حالی که تهویه مطبوع آنقدر قدرتمند است که دما را چندین درجه کاهش دهد (دمای بالای ۴۰ درجه سانتیگراد در خاورمیانه و دریای مدیترانه معمول است).
در رومانی، لوگان ابتدا در چهار تیپ موجود بود: آمبیانس، پرفرنس، لوریت و آمبیشن. تیپ پایه یا آمبیانس، دارای کیسه هوای راننده، سپرهای همرنگ بدنه بهصورت اختیاری، قالپاق و قفل برقی درها بود. سطح تریم دوم یا پرفرنس علاوه بر موارد پیشین، شامل کیسه هوای سرنشین، فرمان برقی، شیشههای جلوی برقی، رادیو، دو پشتسری برای صندلی عقب و قفل از راه دور نیز میشد. تریم سوم یا لوریت علاوه بر موارد پیشین، شامل چراغهای مهشکن جلو، کولر، کامپیوتر سفری، آینههای برقی، سه پشتسری برای صندلی عقب و صندلی راننده با قابلیت تنظیم چندگانه نیز میشد.[۱۹] بالاترین تیپ یا آمبیشن علاوه بر تمام موارد فوق همچنین دارای ترمز ضدقفل ABS، شیشههای عقب برقی، دستگاه پخش سیدی و رینگهای آلیاژی بود. موتور ۱٫۶ لیتری بنزینی تنها با از تیپ پرفرنس به بعد در دسترس بود.[۲۰] در سپتامبر ۲۰۰۵، موتور ۱٫۵ لیتری دیزل معرفی شد[۲۱] که در ابتدا برای تیپ آمبیشن در دسترس نبود. در ژانویه ۲۰۰۶، تریم متوسط جدیدی به نام لوریت پلاس اضافه شد که علاوه بر امکانات تیپ لوریت دارای ترمز ضدقفل ABS، شیشههای عقب برقی و دستگاه پخش سیدی خور بود. همچنین، موتور دیزلی برای سطح تریم آمبیشن در دسترس قرار گرفت.[۲۲]
در سپتامبر ۲۰۰۶، چندین پیشرفت در تمام تیپها ارائه شد، مانند دکمه بازدننده در صندوق عقب، دسته دنده جدید، لامپهای کریستالی عقب، طراحیهای جدید برای قالپاقها و رینگهای آلیاژی و سه رنگ جدید.[۲۳] همچنین، تیپ برتر پرستیژ معرفی شد که دارای آینههای جانبی بزرگتر، سپرها، زههای جانبی و دستگیره درهای کاملاً همرنگ بدنه، روکش چرمی دسته دنده و فرمان و همچنین سایر تزئینات داخلی بود. این مدل تنها با یک موتور بنزینی ۱٫۶ لیتری ۱۶ سوپاپ جدید که ۱۰۵ اسب بخار متری (۷۷ کیلووات) تولید میکرد در دسترس بود.[۲۴]
در ژوئیه ۲۰۰۷، یک نسخه قدرتمندتر از موتور ۱٫۵ لیتری دیزل اضافه شد که قدرت ۸۵ اسب بخار متری (۶۳ کیلووات) را تولید میکرد. این موتور در ابتدا فقط برای مدل استیشن واگن و در تیپهای پرفرنس و لوریت در دسترس بود[۲۵] که بعدتر و در سپتامبر ۲۰۰۷، برای نسخه سدان و در تیپهای لوریت، آمبیشن و پرستیژ نیز در دسترس قرار گرفت.[۲۶]
در ژوئن ۲۰۰۹، موتور ۱٫۲ لیتری ۱۶ سوپاپ بنزینی جدید برای لوگان و ساندرو اضافه شد. این موتور قادر به تولید حداکثر قدرت ۷۵ اسب بخار متری (۵۵ کیلووات) و گشتاور ۱۰۷ نیوتن متر (۷۹ پوند-فوت) بود.[۲۷]
در ژوئن ۲۰۰۵، این خودرو در تست تصادف مؤسسه یورو انسیایپی به امتیاز سه ستاره دست یافت.[۲۸] این نتیجه انتظارات اولیه اعلام شده توسط رنو را تأیید میکرد.
مدل فیسلیفت بسته به سطح تجهیزات، بهصورت استاندارد در برخی از انواع و اختیاری در برخی دیگر، دارای کیسههای هوای راننده، سرنشین و جانبی بود.[۲۹] از نظر ایمنی فعال، همه تیپها دارای آخرین نسل ABS (بوش ۸٫۱) بودند که دارای EBD (توزیع الکترونیکی نیروی ترمز) و EBA (دستیار ترمز اضطراری) نیز بود.