پژو پارس یا پژو پرشیا خودرویی از خودروساز ایرانی، ایران خودرو که بر پایه خودروهایی از پژو طراحی شده‌است. این خودرو یک فیس‌لیفت از پژو ۴۰۵ است که طراحی آن از[۱]پژو ۴۰۶ و پژو ۶۰۵ الهام گرفته شده است.
نمای عقب
طراحی ظاهری پارس شبیه به پژو ۴۰۵ طراحی شده که کمی قدیمی به نظر می‌رسد. طراحی کابین این خودرو در سری‌های اولیه مانند پژو ۴۰۵ به نظر می‌رسید و فقط از متریال با کیفیت کمی بالاتر استفاده شده بود.
طی سال‌های مخلف نسخه ئی‌ال‌ایکس به تولید انبوه رسید که دارای سخنگو و صندلی خلبانی همراه با گرمکن و سردکن بود، در نسخه‌های بعدی پارس داشبورد جدید با کابین کرم رنگ و پدها چوبی رنگ بود و طی سال‌های مختلف بی کیفیت تر شد و در نسخه‌های ئی‌ال‌ایکس جدید مانیتور اضافه شده‌است.[۲]
در اواخر تیر ۱۴۰۲ تصاویری در فضای مجازی از فیس‌لیفت ایران خودرو برروی پژو پارس به‌منظور رعایت استاندارد برخورد با عابر پیاده منتشر شد. در این فیس‌لیفت چراغ و سپر جلو به شکل وانت آریسان در آمده و زه‌های مشکی روی سپر و درها حذف شده‌است.[۳] این فیس‌لیفت با بازخورد منفی روبرو شد و برخی آن‌را به پیکان سپر جوشن تشبیه کردند.[۴]
پیشرانهٔ پژو پارس معمولی همان XU7JP پژو-سیتروئن است که در اروپا LFZ و در ایران ال۳ (به انگلیسی: L3) خوانده می‌شود. ال۳ یک پیشرانهٔ ۴ سیلندر خطی به حجم ۱٫۸ لیتر با تنفس طبیعی (به انگلیسی: naturally-aspirated (به اختصار N/A)) و سوخت رسانی تزریقی (به انگلیسی: fuel injection) است که دارای میل سوپاپ تکی از بالا (به انگلیسی: SOHC) و ۸ سوپاپ و حداکثر توان ۹۶ اسب بخار در ۵۵۰۰ دور در دقیقه و حداکثر گشتاور ۱۵۳ نیوتن/متر در ۳۰۵۰ دور در دقیقه است.[۵] این پیشرانه توسط یک رایانهٔ ساژم مدل اس‌ال۹۶ (به انگلیسی: SAGEM SL96) (در مدل‌های قدیمی) کاربری و هدایت می‌شود. این پیشرانه پیش از پارس، توسط پژو-سیتروئن در پژو ۳۰۶ ۱٫۸آی ۸ سوپاپ، سیتروئن زانتیا ۱٫۸آی ۸ سوپاپ (که در ایران عرضه نشد) و سیتروئن سارا ۱٫۸آی ۸ سوپاپ بکار برده شده بود. این پیشرانه به همراه مبدل کاتالیزور اصلی دارای سطح استاندارد یورو۲ (به لاتین: Euro II) است.[۶] از دیگر موارد قابل ذکر: طراحی قدیمی بدنه مربوط به دهه ۹۰ میلادی که البته با وجود گذشت ۲۰ سال همچنان زیبا بنظر می‌رسد، موتور قدیمی با مصرف بالا و عملکرد بد ترمزها در سرعتهای بالا است. اطلاعات فنی این خوردرو: حداکثر توان ۱۰۰ اسب بخار و حداکثر گشتاور ۱۵۳ نیوتن متر.[۵] ایران خودرو این پیشرانه را ابتدا برای پارس عرضه نمود و کمی بعد از آن در سمند و پژو ۴۰۵ جی‌ال‌ایکس انژکتوری نیز استفاده کرد.[۷]
پیشرانهٔ ال‌اف‌وای پارس ئی‌ال‌ایکس مدل ۱۳۸۳
پیشرانهٔ عاریه‌ای مدل ئی‌ال‌ایکس همان XU7JP4 پژو-سیتروئن است که در اروپا LFY و در ایران ال۴ (به انگلیسی: L4) خوانده می‌شود. ال۴ یک پیشرانهٔ ۴ سیلندر خطی به حجم ۱٫۸ لیتر با تنفس طبیعی (به انگلیسی: naturally-aspirated (به اختصار N/A)) و سوخت رسانی تزریقی چند نقطه‌ای (به انگلیسی: multi-point fuel injection(به اختصار MPFI)) است که دارای میل سوپاپ دوتایی از بالا (به انگلیسی: DOHC) و ۱۶ سوپاپ با تنظیم خودکار هیدرولیکی و حداکثر توان ۱۱۰ اسب بخار در ۵۵۰۰ دور در دقیقه و حداکثر گشتاور ۱۵۵ نیوتن. متر در ۴۲۵۰ دور در دقیقه است. این پیشرانه توسط یک رایانهٔ بُش از خانوادهٔ مُترُنیک به مدل ام‌پی ۷٫۳ (به انگلیسی: Bosch Motronic MP 7.3) کاربری و هدایت می‌شود. این پیشرانه پیش از ئی‌ال‌ایکس توسط پژو-سیتروئن در پژو ۴۰۶ ال‌ایکس ۱٫۸آی، سیتروئن زانتیا اس‌ایکس ۱٫۸آی ۱۶ سوپاپ (مشابه زانتیا ۱۸۰۰ ارائه شده توسط سایپا) و سیتروئن سارا وی‌تی‌اس ۱٫۸آی ۱۶ سوپاپ بکار برده شده بود. این پیشرانه به‌همراه مبدل کاتالیزوی اصلی دارای سطح استاندارد یورو۳ (به لاتین: Euro III) است.[۸]
